Μαθήματα διαπραγμάτευσης

Με όλο αυτό το μπάχαλο που ζούμε ως ελληνική κοινωνία, και εκμεταλλευόμενος κάποιες στιγμές χαλάρωσης, προσπάθησα να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που ως έθνος διαπραγματευτήκαμε για κάτι και είχαμε πραγματικά ωφέλη.
Χωρίς να περηφανεύομαι για τις γνώσεις μου στην ιστορία, κατέληξα ότι ο τελευταίος μεγάλος διαπραγματευτής του έθνους, που ήξερε πόσα έπρεπε να δώσει για να μεγιστοποιήσει το ώφελος της πατρίδας του, και που πραγματικά είχε timing, ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Ο προβληματισμός μου ήταν τέτοιος που πραγματικά αναρωτήθηκα: Πως θα ήταν η Ελλάδα αν είχαμε έναν δείνο διαπραγματευτή σαν τον Βενιζελο στη θέση όλων όσων μιλούν εξ ονόματος του Ελληνικού λαου για θέματα του έθνους;
Πώς θα 'ηταν η Ελλάδα σήμερα;
Θα είχαν άραγε τα περιθώρια τα Σκόπια να διεκδικούν να λέγονται Μακεδονία;
Πως θα ήταν η Τουρκία σήμερα;
Και το κυριότερο: Ο Τόμσεν θα το έπαιζε μάγκας όπως κάνει με τον Στουρνάρα ή θα ήταν διπλωματικά δεμένος χειροπόδαρα;

Ερωτήματα που φυσικά θα μείνουν αναπάντητα. Αυτο που μπορεί εύκολα να απαντηθεί είναι είναι ότι στη διπλωματία αυτό οι Έλληνες υστερούμε. Για την ακρίβεια είμαστε αναλφάβητοι, όταν άλλα έθνη την έχουν τελειοποιήσει, έχοντας σαν βάση τους αρχαίους Έλληνες και τις τακτικές τους!!!  Και αυτό φαίνεται από τις οδυνηρές ήττες που έχουμε στο πεδίο των διπλωματικών μαχων εδώ και χρόνια. Και μάλιστα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που η αρτιότητα στη διπλωματία και τη διαπραγμάτευση είναι το νούμερο ένα προσόν αν θέλεις να επιβιώσεις.

Και με πιάνει τρέλλα όταν σκέφτομαι από τη μεταπολίτευση κυρίως και μετά ποιοι μιλούσαν εξ ονόματός μου, ποιοι μιλούν τώρα, και ποιοι έρχονται στο μέλλον.

Ζωή σ' 'εμας...

TazManiac